Het mooiste beeld blijft onbelicht.
Het is als de onvermoeibare atleet: citius, altius, fortius in zijn eigen loopwiel zonder een stap opzij te kunnen zetten.
Het is als de componist die de eenzaamheid verkiest boven alle drukte om in alle rust klank en ritme te combineren tot een betoverend ostinato. Het slotakkoord blijkt echter niets anders dan het da capo voor weer een nieuw canto.
Het is als de noeste hand van de schilder die het lichaam in al haar perfectie aan het spierwitte canvas toevertrouwt. Nog niet wetend dat de kleine oneffenheid steeds zichtbaarder wordt, groeit en de kunstenaar opnieuw dwingt tot weer een nieuwe schepping.
Het mooiste beeld zit in het getekende gezicht van de oude man die op een dampige ochtend in het modderige weiland voor zich uit staart, zijn grootste kostbaarste bezit koestert, de herinnering aan goede tijden.
Het is de hand van de jonge bruid die tijdens de ceremonie teder haar man opzoekt, terwijl een zonnestraal lenig tussen de luiken naar binnen kruipt en lieflijk haar zorgvuldig gemanicuurde hand toucheert.
Het is de blijheid van het dartelende jonge meisje dat al zingend rond de tafel huppelt en danst op toekomstmuziek, verlost van de schoolmeester die te veel van haar concentratie heeft gevergd.
Het staat getekend in de holle ogen van de vluchteling die huis en haard heeft verlaten met een droom naar vrijheid en veiligheid. Berooid en moe.
Het kijkt je aan met de verleidelijke ogen van de jonge vrouw die in de lente van haar leven ouderdom alleen kan zien als iets dat nog ver weg is, iets waar ze niets mee te maken wil hebben en zorgvuldig afstand van neemt.
Het zit in de situatie die vooral vragen oproept. Enkele mensen in een donkere ruimte die elkaar lijken te schuwen, blikken die elkaar ontwijken. Ze zijn daar, maar zijn zij echt daar? Het gaat voorbij...
....onderbelicht, niet belicht, het mooiste beeld.
maandag 9 april 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten